Στη Νικαράγουα εκτυλίσσονται από τα μέσα Απριλίου βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, οι οποίες δεν περιορίζονται στην πρωτεύουσα Μανάγουα, αλλά επεκτείνονται και σε άλλες πόλεις, όπως η Λεόν, η Μασάγια, ακόμα και η τουριστική Γρανάδα.
Ο αριθμός των νεκρών φτάνει τους 63, μεταξύ αυτών και ένας ρεπόρτερ που δέχτηκε πυροβολισμούς κατά τη διάρκεια ζωντανής αναμετάδοσης.
Αφορμή των ταραχών αποτέλεσαν οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, οι οποίες προβλέπουν μεταξύ άλλων, περικοπή των συντάξεων. Ωστόσο, οι άνθρωποι που βγαίνουν στους δρόμους στρέφονται συνολικά ενάντια στην κυβέρνηση των Σαντινίστας, της οποίας ζητούν την παραίτηση. Στήνουν οδοφράγματα, εισβάλλουν σε δημαρχεία, δημόσια κτήρια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και καταστρέφουν τα σιδερένια «Δέντρα της Ζωής», μνημεία που συμβολίζουν την εξουσία του Ντανιέλ Ορτέγκα. Στις διαδηλώσεις συμμετέχουν πλέον και οι φοιτητές και φοιτήτριες των δημοσίων πανεπιστημίων, τα οποία αποτελούσαν μέχρι τώρα προπύργια του FSLN.
Αριστερή κυβέρνηση που εφαρμόζει συνταγές του ΔΝΤ και της Διαμερικανικής Τράπεζας Ανάπτυξης
Θυμίζουμε ότι ο Ορτέγκα υπήρξε από τους επικεφαλής του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου των Σαντινίστας (FSLN), το οποίο ηγήθηκε της νικηφόρας επανάστασης ενάντια στη δικτατορία της οικογένειας Σομόσα, που κυβερνούσε τη χώρα με την υποστήριξη των Η.Π.Α. από το 1934. To 1983 to FSLN μετατράπηκε σε πολιτικό κόμμα και έκτοτε συμμετέχει στις εθνικές εκλογές. Ο Ορτέγκα εξελέγη πρόεδρος για τρίτη φορά το Νοέμβρη του 2016 με ποσοστό 72% αλλά με την εκλογική αποχή να αγγίζει το 78%. Εξελέγη, επίσης, η σύζυγος του, Ροσάριο Μουρίγιο, την οποία τοποθέτησε στη θέση της Αντιπροέδρου.
Το κυβερνητικό κόμμα δε δίστασε να εφαρμόσει τα ίδια προγράμματα με τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της λατινοαμερικανικής ηπείρου. Το πρώτο μνημόνιο στη Νικαράγουα υπογράφηκε το 1991, είχε την ονομασία “Stand By” και υποτίθεται ότι θα διαρκούσε μόνο για 18 μήνες. Ωστόσο, μετά από αυτό, ακολούθησαν άλλα τέσσερα, τα περισσότερα από τα οποία εγκρίθηκαν από τις κυβερνήσεις των Σαντινίστας.
Κεντρικό χαρακτηριστικό αυτών των πολιτικών, ήταν η παράδοση των εδαφών της χώρας στην αγροτοβιομηχανία, καθώς και η εγκατάσταση τουριστικών μεγκαπρογιέκτος κυρίως στα παράλια της Καραϊβικής. Αλλά το έργο που έχει προκαλέσει τις μεγαλύτερες αντιδράσεις, είναι η Υπερατλαντική Διώρυγα, την κατασκευή της οποίας έχει αναλάβει η κινεζική εταιρία Hong Kong Nicaragua Development (HKND), η οποία θα εισπράξει και το 100% των κερδών. Πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο υποδομής παγκοσμίως, το οποίο υπολογίζεται ότι θα έχει 278 χιλιόμετρα μήκος, 230 έως 520 μέτρα πλάτος και μέχρι 30 μέτρα βάθος. Εκτιμάται ότι η κατασκευή της διώρυγας θα εκτοπίσει άμεσα από τη γη τους 350.000 ανθρώπους, στην πλειονότητα τους αγρότες και ιθαγενείς.
Οι πληθυσμοί γύρω από τη λίμνη Κοσιμπόλκα στα ανατολικά της χώρας, είναι και εκείνοι που αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη καταστολή των κινητοποιήσεων τους. Όταν οι κάτοικοι αυτών των περιοχών που πλήττονται, διοργάνωσαν ένα καραβάνι διαμαρτυρίας που θα έφτανε μέχρι τη Μανάγουα, η κυβέρνηση έστειλε την αστυνομία και το στρατό για να τους εμποδίσει με κάθε τρόπο να φτάσουν στην πρωτεύουσα. Είκοσι άτομα τραυματίστηκαν και άλλα είκοσι αγνοούνται, ενώ έγιναν περισσότερες από εκατό συλλήψεις.
Η διαδρομή που πρόκειται να ακολουθήσει η Υπερατλαντική Διώρυγα
Από το κοκκινόμαυρο της εξέγερσης των Σαντινίστας, στο μαύρο του αυταρχισμού
Μέχρι τώρα η κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια δεν εκφραζόταν ανοιχτά. «Στους δρόμους είμαστε όλοι Σαντινίστας. Πρέπει να είμαστε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε δουλειά και να πηγαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο», δήλωσε ένας κάτοικος της πρωτεύουσας στην ανθρωπολόγο Laura Blume.
Άνθρωποι, οι οποίοι είχαν πολεμήσει στην εξέγερση των Σαντινίστας το 1979, καθώς και εναντίον των Κόντρας τη δεκαετία του ’80, διαπιστώνουν με απογοήτευση ότι η κυβερνήσεις του Ντανιέλ Ορτέγκα θυμίζουν πλέον τη δυναστεία των Σομόσα, η οποία χρειάστηκε τόσους αγώνες για να ανατραπεί. Πολλοί από τους παλιούς αγωνιστές δηλώνουν «είμαι ακόμη Σαντινίστα, αλλά όχι Ντανιελίστα», τονίζοντας τη δέσμευση τους με το ιδανικά της ιστορικής εξέγερσης και ταυτόχρονα την αντίθεση τους στον τωρινό εκφυλισμό του FSLN.
«Το να ανήκεις στο FSLN», λέει ο ηλικιωμένος πλέον πρώην αντάρτης Rigo del Calvario López, «σήμαινε να ακολουθείς το δρόμο που χάραξε ο Στρατηγός Αουγκούστο Σέσαρ Σαντίνο, ο οποίος μεταξύ 1926 και 1933 διηύθυνε την εξέγερση ενάντια στον κατοχικό στρατό των Η.Π.Α. στη Νικαράγουα. Εκείνος δε θέλησε να γίνει ούτε πρόεδρος, ούτε εκατομμυριούχος ούτε μεγαλογαιοκτήμονας. Με τον Ορτέγκα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η κοκκινόμαυρη σημαία του χρησιμεύει μόνο για να κρύβεται».
Μεγκαπρογιέκτος, αυταρχισμός και διαφθορά, είναι το τρίπτυχο που τροφοδοτεί την οργή του κινήματος, που ζητάει την παραίτηση της κυβέρνησης. Μένει να δούμε, εάν το κίνημα αυτό θα προχωρήσει σε περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση ή εάν η έκβαση της πολιτικής κρίσης θα ευνοήσει τελικά τη δεξιά αντιπολίτευση, γνωστή για το βρώμικο αντιεξεγερσιακό της ρόλο στο παρελθόν.
……………….
Πηγές:
Tierra y Libertad 