Νικαράγουα. Η Ντόρα Μαρία Τέγιες, μια από τις σπουδαιότερες εν ζωή γυναίκες της λατινοαμερικανικής ηπείρου, η εμβληματική αντάρτισσα της σαντινίστικης επανάστασης κρατείται εδώ και έξι μήνες από το καθεστώς του Ντανιέλ Ορτέγκα και της συζύγου του, Ροσάριο Μουρίγιο.

Η 65χρονη Ντόρα Μαρία, μία από τις γυναίκες κομαντάντες του Σαντινίστικου Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση (FSLN), διακρίθηκε στον αγώνα ενάντια στο καθεστώς Σομόσα στη Νικαράγουα. Εντάχθηκε στα 17 της στον στρατό του FSLN και στα 22 της μαζί με άλλους 24 αντάρτες και αντάρτισσες συμμετείχε στην κατάληψη του Εθνικού Μεγάρου. Αυτό αποτέλεσε το γεγονός – ορόσημο που έκανε το FSLN να κερδίσει λαϊκή υποστήριξη αλλά και να πετύχει την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων του. Ένας από αυτούς ήταν ο ίδιος ο Ντανιέλ Ορτέγκα. Έναν χρόνο αργότερα, το 1979, η Ντόρα Μαρία ηγήθηκε της νικηφόρας κατάληψης της Λεόν, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Νικαράγουας, τρέποντας την Εθνοφρουρά του Σομόσα σε φυγή. Το θάρρος της και την αυτοθυσία της έχουν εκθειάσει σημαντικές προσωπικότητες της ηπείρου, όπως ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο.

Υπήρξε Υπουργός Υγείας στην επαναστατική κυβέρνηση αλλά σταδιακά παραμερίστηκε από τους 9 άντρες της Κεντρικής Επιτροπής. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με τις υπόλοιπες γυναίκες πρώην μαχήτριες, για παράδειγμα, την Μόνικα Μπαλτοντάνο, τη Γιοκόντα Μπέλι ή η Σοφία Μοντενέγρο, γεγονός που δείχνει ξεκάθαρα ότι, εάν η διάλυση της πατριαρχίας δεν αποτελέσει επαναστατικό καθήκον, οι έμφυλες σχέσεις εξουσίας διαιωνίζονται και επιβιώνουν ακόμα και μέσα από τις επαναστάσεις.

Από τη δεκαετία το 1990, όπως και δεκάδες πρώην μαχητές και μαχήτριες του FSLN η Ντόρα Μαρία αποστασιοποιήθηκε από τον τον συγκεντρωτισμό και τον αυταρχισμό του Ντανιέλ Ορτέγκα, ενώ κατήγγειλε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφάρμοζε η κυβέρνησή του, ιδιοποιούμενη το όνομα των Σαντινίστας. Η ομάδα αυτή των πρώην μαχητών και μαχητριών που έθεσε ως στόχο τη διάσωση των αρχών και των ιδανικών της επανάστασης, ίδρυσε το 1995 το Κίνημα για τη Σαντινίστικη Ανανέωση (MRS).

Μετά τη λαϊκή εξέγερση του 2018 ενάντια στην κυβέρνηση Ορτέγκα-Μουρίγιο, η Ντόρα Μαρία ζούσε σε καθεστώς ημιπαρανομίας, καθώς κατηγορήθηκε ότι υποκινούσε τις διαδηλώσεις. Διάφυγε πολλές φορές της σύλληψης με το να κρύβεται σε σπίτια αλληλέγγυων και φίλων, μέχρι που στις 13 του περασμένου Ιούνη συνελήφθη μετά από οργανωμένη αστυνομική επιχείρηση. Έκτοτε κρατείται σε κελί απομόνωσης σε αντρική πτέρυγα στη φυλακή Ελ Τσιπότε στη Μανάγουα, με την κατηγορία της προδοσίας της πατρίδας, όπως ορίζει ο Νόμος 10-55, που φτιάχτηκε από τον Ορτέγκα ειδικά για τη σύλληψη και τη φυλάκιση πολιτικών αντιφρονούντων.

Άλλες τρεις αγωνίστριες οι οποίες συνελήφθησαν τον Ιούνιο και βρίσκονται σε απόλυτη απομόνωση και χωρίς το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, είναι η Άνα Μαργαρίτα Βιχίλ, η γνωστή φεμινίστρια Ταμάρα Ντάβιλα και η Σούγιεν Μπαραόνα. Όπως και οι Ντόρα Μαρία, υφίστανται κι εκείνες απάνθρωποι μεταχείριση, ελλιπή ένδυση και σίτιση και δεν τους παρέχεται ιατρική περίθαλψη.

Μετά την εκλογική φάρσα της 25ης Νοεμβρίου, καθώς ο Ορτέγκα είχε φροντίσει να φυλακίσει επτά (!) από τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι πολιτικοί κρατούμενοι και κρατούμενες στη Νικαράγουα ξεπερνούν τους 170, ενώ πολλοί και πολλές ακόμα έχουν αυτοεξοριστεί σε χώρες της Αμερικής ή της Ευρώπης. Οι δηλώσεις του Ορτέγκα ο οποίος έχει αρχίσει να πιέζεται για το θέμα αυτό από διεθνείς οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, περιορίζονται στο να αναμασούν τη θέση περί «πρακτόρων των ιμπεριαλιστών». Την ίδια στιγμή, οι αριστερές κυβερνήσεις της ηπείρου έχουν επιλέξει τη συνένοχη σιωπή.

Πώς αισθάνονται άραγε αυτές οι γυναίκες και από πού αντλούν δύναμη; Πώς γίνεται η Ντόρα Μαρία να μη σκέφτεται ότι αγωνίστηκε μάταια, ότι έδωσε τα πάντα για μια επανάσταση η οποία ανέτρεψε τον σομοσισμό, άντεξε τον πόλεμο των Κόντρας και τις βορειοαμερικανικές παρεμβάσεις, για να ξεπουληθεί τελικά από έναν πρώην «σύντροφο» που έχει γαντζωθεί από την εξουσία, που έχει υφαρπάξει τα σύμβολα, τις εικόνες και τον λόγο των Σαντινίστας για να παριστάνει τον σοσιαλιστή, τη στιγμή που χαρίζει φοροαπαλλαγές στο μεγάλο και κεφάλαιο και που έχει μετατρέψει τη χώρα σε επενδυτικό και εξορυκτικό παράδεισο; Η έκφραση της αλληλεγγύης μας είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.