Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση Μπόριτς και ο Συνασπισμός Apruebo Dignidad.

Αυτή η κυβέρνηση αυτοαποκαλείται φεμινιστική και λέει ότι εκπροσωπεί τις πιο πιεστικές ανάγκες των λαϊκών τάξεων, με το να δείχνει ενδιαφέρον να πραγματοποιήσει μεγάλους μετασχηματισμούς, αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει φανεί να αληθεύει: το να θέτει ως προϋπόθεση βιολογικές ποσοστώσεις σε υπουργικές θέσεις δεν κάνει μια κυβέρνηση φεμινιστική, πολύ λιγότερο δε, τη στιγμή που η βία ενάντια τα σώματα των θηλυκοτήτων δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αυξάνεται, ενώ οι θεσμοί συνεχίζουν να είναι συνένοχοι της φαλλοκρατικής βίας.

Επιπλέον, από την πρώτη στιγμή η καταστολή εκ μέρους της κυβέρνησης ήταν παρούσα με εφόδους σε σπίτια, παρατάσεις των καθεστώτων εξαίρεσης και απόπειρες δολοφονίας στις μαθητικές διαδηλώσεις, κατά τις οποίες ένα άτομο τραυματίστηκε από πυροβολισμούς των μπάτσων. Αυτή η κυβέρνηση επιδίωξε να εξασφαλίσει τη λαϊκή στήριξη μέσα από συμβολισμούς, βασίζει το επικοινωνιακός της στυλ σε χειρονομίες και στοιχεία αισθητικής που απευθύνονται στ@ς καταπιεσμέν@ς αλλά από την άλλη πλευρά, μας καταστέλλει βίαια και συνεχίζει να κάνει επισφαλείς τις ζωές μας.

Περιττό να πούμε ότι, λίγες μέρες αφότου ανέλαβε η νέα κυβέρνηση, ανακοίνωσε μια διαδικασία διαλόγου με το αυτόνομο κίνημα των Μαπούτσε, νομίζοντας ότι χρησιμοποιώντας τον όρο Γουαλμάπου (γη των Μαπούτσε), θα ήταν αρκετό ώστε οι εκφράσεις εδαφικής αντίστασης να της ανοίξουν τις πόρτες σε έναν διάλογο χωρίς προϋποθέσεις. Αλλά η αποσύνδεση της σοσιαλδημοκρατίας με τους ενεργούς αγώνες είναι ολική. Η νέα εγγυήτρια της τάξης, η υπουργός Ίσκια Σίτσες, εκδιώχθηκε από τις κοινότητες οι οποίες, ασκώντας εδαφικό έλεγχο, τόνισαν ότι κανένας διάλογος δεν είναι εφικτός, ενόσω οι εταιρίες υλοτομίας παραμένουν στα αρχέγονα εδάφη και ενόσω οι Μαπούτσε πολιτικοί κρατούμεν@ βρίσκονται στις φυλακές της Χιλής.

Η κυβέρνηση και οι οπαδοί της διαμαρτυρήθηκαν έντονα μπροστά σε αυτήν την πράξη αντίστασης, ως εκ τούτου, διαπιστώνουμε ότι η υποστήριξή τους στους αγώνες του λαού Μαπούτσε, δεν ήταν παρά επιφανειακή, μέρος ενός πολιτικά ορθού μηνύματός, που τους έκανε να κουνάνε τις σημαίες του αγώνα για την αυτονομία, αλλά όταν τα όργανα της αντίστασης των Μαπούτσε έκαναν πράξη τον εδαφικό έλεγχο, εκείνοι δεν άργησαν να τους στιγματίσουν ως τρομοκράτες. Αυτό το τελευταίο επιβεβαιώθηκε με την αγορά 34 τεθωρακισμένων οχημάτων, τη δημιουργία ενός νέου κατασταλτικού συστήματος μυστικών υπηρεσιών και τη δαπάνη ενός δισεκατομμυρίου πέσος για drones επιτήρησης. Ο διάλογος που προσφέρει η κυβέρνηση βασίζεται στην αποικιοκρατική πολιτική της εισβολής και της εξόντωσης των εκφράσεων αντίστασης του λαού Μαπούτσε.

Από την άλλη, οι συνεχείς αυξήσεις στις τιμές των βασικών προϊόντων έχουν στριμώξει τα λαϊκά στρώματα, το οικογενειακό καλάθι έχει εκτοξευθεί, κάνοντας επισφαλή την πρόσβασή μας σε τρόφιμα, μεταφορές και θέρμανση μπροστά στον επικείμενο χειμώνα. Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, ο οργανωμένος μαθητόκοσμος κινητοποιείται εκ νέου. Με μεγάλη μαχητικότητα και δυνατότητα συσπείρωσης πρωταγωνίστησε σε μια διαδήλωση που υπέστη σκληρή καταστολή από την κυβέρνηση (μέσω πυροβολισμών) και από τις μαφίες που δρουν στο κέντρο της πόλης. Ωστόσο, αυτό το οργανωμένο εξεγερμένο μαθητικό κίνημα, δεν κινητοποιήθηκε μόνο για τις αυξήσεις στις τιμές, αλλά και για την ένταση της φαλλοκρατικής βίας μέσα στα λύκεια, καθώς και για τις σεξουαλικές επιθέσεις που έλαβαν χώρα σε σταθμούς του μετρό, παίρνοντας έτσι θέση μέσω της άμεσης δράσης, ενάντια σε επισφάλεια και πατριαρχική βία.

Τέλος, όσ@ βλέπουν σε αυτήν την κυβέρνηση και στη Σύμβαση για την Αναθεώρηση του Συντάγματος τη δυνατότητα να βελτιωθούν οι υλικές συνθήκες της ύπαρξής μας και να προσχωρήσουμε σε ένα πιο αισιόδοξο σκηνικό, ήρθαν αντιμέτωποι με την απτή πραγματικότητα. Όπως επισημαίναμε πριν από δύο χρόνια: τα πανάρχαια ζητήματα των ταξικών αγώνων δεν επιλύονται σε ένα νομικο-θεσμικό πλαίσιο και ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν παρακάμψεις ούτε σύντομοι δρόμοι προς τη χειραφέτησή μας. Απευθύνουμε ένα κάλεσμα να εντείνουμε τις οργανωτικές μας προσπάθειες, να υψώσουμε τις κοινοτικές μας διαδικασίες ως απάντηση στην κρίση. Καμία κυβέρνηση και κανένα σύνταγμα δεν θα μπορέσουν να επιλύσουν τις συγκρούσεις για τη ζωή, μόνο μέσω της κοινοτικής, αυτόνομης και λαϊκής οργάνωσης θα μπορέσουμε να χτίσουμε το μέλλον μας.