Κείμενο που μας έστειλε φίλος που βρέθηκε το περασμένο διάστημα στο Περού

Ο Απρίλης ήταν μήνας ταραχών για το Περού, κάτι που επηρέασε ολόκληρη τη χώρα καθώς για αρκετό καιρό οι μετακινήσεις και οι μεταφορές αγαθών είχαν επηρεασθεί σημαντικά. Αιτία ήταν τα γενικευμένα μπλόκα στους κύριους οδικούς άξονες με κύριο αίτημα την παραίτηση του προσδιοριζόμενου αριστερού προέδρου Castillo.

Δεν μου ήταν ξεκάθαρο το πόσο ομοιογενές ήταν το πλήθος που συμμετείχε στα μπλόκα, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπήρχε ιδιαίτερη δράση εντός των πόλεων. Θεωρητικά σε μεγάλο βαθμό ήταν οι οδηγοί φορτηγών που πρωτοστατούσαν αλλά σίγουρα η αποδοχή των διαμαρτυριών ήταν ευρύτερη. Υπήρχε μια γενική δυσαρέσκεια προς τον presidente, που σίγουρα δεν προερχόταν μόνο από τους δεξιών πεποιθήσεων πολίτες (π.χ. άκουγες σχόλια του τύπου «οκ πιθανότατα οι μεγάλες εταιρείες και οι πολυεθνικές ανεβάζουν τις τιμές επίτηδες για να τον κοντράρουν, αλλά ο τύπος είναι ανίκανος»). Η αύξηση των τιμών και ειδικότερα στα λιπάσματα ήταν αυτή που τροφοδότησε τον αναβρασμό…το κατά πόσο αυτό το φαινόμενο που συμβαίνει σε παγκόσμια βάση ήταν πιο έντονο στο Περού, είναι δύσκολο να το κρίνει κανείς.

Τα μπλόκα εξαπλώθηκαν σε μεγάλο τμήμα της χώρας και αποτελούσαν μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας, τόσο που για παράδειγμα υπήρχε και live χάρτης που καταδείκνυε την κατάσταση σε κάθε μπλόκο (ανοιχτός/κλειστός δρόμος). Σε πολλές περιπτώσεις επενέβη η αστυνομία προς άνοιγμα των δρόμων, κάτι που συνήθως το πετύχαινε, ακόμα και με νεκρό, όπως συνέβη τουλάχιστον μια φορά στο μπλόκο της Ίκα, λίγο νότια της Λίμα, που ήταν και βασικό κέντρο των διαμαρτυριών. Η συνολική κατάσταση έδειχνε πολύ αβέβαιη, κάτι που κορυφώθηκε με την εισαγωγή της Λίμα για μία μέρα σε καθεστώς lockdown, υποτίθεται λόγω του πλιάτσικου που όντως παρατηρήθηκε σε κάποια σουπερμάρκετ (η γενικότερη αίσθηση πάντως ήταν ότι αυτό έγινε για την αποτροπή των διαδηλώσεων). Στη συνέχεια, η όλη αντίδραση άρχισε να φθίνει και ο πρόεδρος επιβίωσε άλλη μια κρίση. Στο ενεργητικό του έχει δυο προτάσεις μομφής καθώς και ένα πολύ μεγάλο αριθμό αλλαγών βουλευτών σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Στα παραπάνω χρησιμοποιώ συνεχώς το «ο πρόεδρος» καθώς αυτό ήταν στο στόμα όλων, όχι «η κυβέρνηση», «οι πολιτικοί» ή κάτι άλλο. Από τις συζητήσεις που είχα, δεν προέκυπτε ότι ο βασικός λόγος που αντιδρούσε ο κόσμος ήταν ιδεολογικός ή έστω πολιτικός. Αυτό βέβαια δεν είναι συμπέρασμα, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το δείγμα ανθρώπων που μίλησα ήταν στοιχειωδώς αντιπροσωπευτικό. Στο ίδιο πλαίσιο είναι δύσκολο να κάνω ασφαλή υπόθεση για το αν η όλη κατάσταση είχε πραγματικά χαρακτηριστικά κινήματος και το κατά πόσο ήταν προϊόν εξωτερικού δακτύλου, ανικανότητας ή κάποιας χρόνιας αιτίας χαμένης στο παρασκήνιο.
Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, αν και έσπασαν τα μπλόκα δεν επανήλθε η αναζητούμενη από πολλούς «κανονικότητα». Κάποιες σποραδικές πορείες (με δυνατή παρουσία αστυνομίας) λάμβαναν χώρα σε κάποιες πόλεις (με πρωτοβουλία των συνδικάτων), ενώ απεργίες ή η απειλή απεργίας ήταν διαρκώς στον αέρα. Για τους Ευρωπαίους ταξιδιώτες ήταν ένας πονοκέφαλος, για τους ντόπιους ήταν το μέλλον τους.

ΥΓ Όταν ο «πονοκέφαλος» είναι να αποκλειστείς για κάποιες μέρες σε ένα απίθανο μέρος που σχεδόν δεν γνώριζες πριν, να έρθεις σε επαφή με έναν πανέμορφα διαφορετικό πολιτισμό που μεγαλούργησε πριν 2000 χρόνια σε ένα από τα πιο άνυδρα σημεία του πλανήτη, πίνοντας μπύρες και ακούγοντας Κέτσουα από την 75χρονη γενεθλιάζουσα, μπορεί να εθιστείς και λίγο σε αυτόν….