​Η παρακάτω επιστολή αποτελεί την απάντηση των κοινοτήτων που βρίσκονται σε Διαδικασία Απελευθέρωσης της Μητέρας Γης, στο τελεσίγραφο της κυβέρνησης να εκκενώσουν τα απελευθερωμένα εδάφη μέσα σε 48 ώρες.

Τώρα που συμπληρώθηκαν οι 48 ώρες, στέλνουμε αυτήν την επιστολή στον κόσμο για να του μιλήσουμε για τον αγώνα μας, για τον κίνδυνο που παραμονεύει και για το τι θα κάνουμε μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο. Το μεγάλο αφεντικό μας στέλνει το μήνυμα ότι είμαστε εισβολείς και μας δίνει 48 ώρες για να εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας και τη γη όπου αγωνιζόμαστε, διαφορετικά θα πέσει πάνω μας ο πέλεκυς του νόμου του κολομβιανού Κράτους.

Πρώτα θα σας μιλήσουμε για τον αγώνα μας. Στις 2 Σεπτεμβρίου συμπληρώσαμε 17 χρόνια από τότε που επιλέξαμε τον δρόμο της ανυπακοής, προκειμένου να παλέψουμε για τη γη μας, σ’ έναν αγώνα που έχει τις ρίζες του στο 1538, όταν ο λαός μας αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο στους εισβολείς. Οι εισβολείς σφετερίστηκαν τη γη μας και μας εκτόπισαν προς τα βουνά, εφάρμοσαν τη λεηλασία σαν τρόπο ζωής και στοιχείο του πολιτισμού τους και σήμερα έχουν στην κατοχή τους τα πιο γόνιμα εδάφη. Έχουν τίτλους ιδιοκτησίας που αποδεικνύουν ότι είναι νόμιμοι κάτοχοι και αποτελούν μια οργανωμένη δύναμη που κινεί τα νήματα της πολιτικής, της οικονομίας, της δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης στην Κολομβία, ώστε να διατηρούν σε ισχύ αυτά τα έγγραφα και να εκμεταλλεύονται ολοένα και περισσότερο τη Μητέρα Γη, μέχρι να της γδάρουν τον φλοιό, να πιούν το αίμα της και να σκάψουν στα σωθικά της και αυτό το λένε πρόοδο, ανάπτυξη.

Για εμάς, τις οικογένειες του λαού Νάσα της Βόρειας Κάουκα, η γη είναι Ούμα Κίουε, η μητέρα μας. Οτιδήποτε υπάρχει σε αυτήν έχει ζωή, ολόκληρη είναι ζωή, όλα τα πλάσματα είναι αδέρφια μας και όλα τα πλάσματα έχουμε την ίδια αξία. Ο εισβολέας μας έκανε πλύση εγκεφάλου για να μας δείξει ότι οι άνθρωποι υπάρχουμε έξω από τη Μητέρα μας και ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνη, αλλά στα βάθη της καρδιάς μας, της ψυχής μας, ξέρουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε Ούμα Κίουε, όπως και ο κόνδορας και η πεταλούδα και το καλαμπόκι και η πέτρα είναι Ούμα Κίουε. Ο εισβολέας μας έκανε πλύση εγκεφάλου για να μας δείξει ότι το ορεινό πάραμο είναι ένας πόρος που παράγει χρήμα, ότι κόβοντας τα δέντρα της ζούγκλας μπορούν να γεμίσουν τραπεζικοί λογαριασμοί, ότι σκάβοντας στα έγκατα της Ούμα Κίουε με μεγάλους σωλήνες μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε μια ζωής ευμάρειας. Αυτά είναι τα λόγια του εισβολέα και τα ονομάζει στόχο, σχέδιο ζωής.

Τα εδάφη στην κοιλάδα του ποταμού Κάουκα, όπου κατοικούμε τώρα, από όπου οργανώνουμε τον αγώνα μας, είναι το σπίτι και η εστία εκατοντάδων ζώων, φυτών, νερών, πνευμάτων, σε έναν τρόπο ζωής που στα ισπανικά ονομάζεται ξηρό τροπικό δάσος. Ο εισβολέας κατέστρεψε τα πάντα, αυτό το σπίτι και αυτή η εστία πλέον δεν υπάρχουν, καταστράφηκε το πρόσωπο της Μητέρας Γης. Στον ζήλο τους να επιβάλουν τον πολιτισμό τους, εκείνοι που κατέχουν τους τίτλους ιδιοκτησίας αυτών των εδαφών, έσπειραν όλη την κοιλάδα του ποταμού Κάουκα με ζαχαροκάλαμο και πλέον σε 400.000 εκτάρια το ζαχαροκάλαμο έχει φυτευτεί μέχρι τις όχθες του ποταμού. Σε άλλες περιοχές της Κολομβίας ο εισβολέας εκτόπισε με τον πόλεμο τις κοινότητες και φύτεψε φοίνικες σε εκατοντάδες χιλιάδες εκτάρια. Σε άλλες περιοχές εκτόπισε κοινότητες για να κατασκευάσει υδροηλεκτρικά φράγματα ή για να βγάλει χρυσό ή πετρέλαιο.

Και κάποια στιγμή, σε μία περιοχή που ονομάζεται Αντιόκια, ο ποταμός Κάουκα επαναστάτησε και κατέστρεψε τα μηχανήματα και τον εξοπλισμό του φράγματος και υπερχείλισε και τότε ο κόσμος που ήδη είχε εκτοπιστεί από το υδροηλεκτρικό έργο, αναγκάστηκε και πάλι να εκτοπιστεί, επειδή αυτήν τη φορά πλημμύρισαν τα εδάφη του. Γι’ αυτά τα γεγονότα δεν υπάρχουν ένοχοι, στους εισβολείς του ποταμού Κάουκα, σε εκείνους που εκτόπισαν αυτές τις κοινότητες και σε εκείνους που διέπραξαν σφαγές για να επιβάλουν την πρόοδο, δεν έχει πέσει ακόμα βαρύς ο πέλεκυς του νόμου του κολομβιανού Κράτους. Κι έτσι, κάθε γωνιά αυτής της χώρας που ονομάζεται Κολομβία, «η πιο παλιά και σταθερή δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής», καλύπτεται από κακοφτιαγμένα σχέδια ανάπτυξης, εξαιτίας των οποίων ο πόλεμος εκτόπισε ολόκληρες κοινότητες, όπου τα δάση, τα πάραμος, οι σαβάνες, τα βουνά, οι ζούγκλες και οι πεδιάδες ήταν ή εξακολουθούν να είναι ισοπεδωμένες εκτάσεις, προκειμένου κάποια λίγα άτομα να απολαύσουν το μέλι της ανάπτυξης.

Εμείς, οι ιθαγενείς οικογένειες του λαού Νάσα, που κάνουμε πράξη την πλατφόρμα αγώνα του Περιφεριακού Ιθαγενικού Συντονιστικού της Κάουκα (CRIC), της οργάνωσής μας, δεν πιστεύουμε σε αυτήν την ανάπτυξη και δεν πιστεύουμε σε αυτόν τον πολιτισμό που επιβάλλει τον θάνατο μέσα από νόμους και πράξεις που στόχο έχουν να δημιουργήσουν χρήμα. Μας έκαναν κατήχηση προκειμένου να πιστέψουμε στον πολιτισμό τους και μας είπαν ότι οι άνθρωποι είμαστε ανώτεροι από τα άλλα πλάσματα, αλλά βλέπουμε ότι και μεταξύ των ανθρώπων υπάρχουν επίπεδα, ότι κάποιοι θεωρούν πως είναι ανώτεροι από άλλους και ότι οι ανώτεροι παίρνουν όλο τον πλούτο και οι κατώτεροι πρέπει να ζούμε στριμωγμένοι στις γωνιές που διαθέτει η ανάπτυξη για εμάς, αλλά μας λένε ότι εάν προσπαθήσουμε, αν πουληθούμε, μπορούμε να περάσουμε κι εμείς στο επίπεδο των ανώτερων. Αυτός ο τρόπος ζωής δεν μας αρέσει, δεν τον δεχόμαστε.

Γι’ αυτό και εδώ και 17 χρόνια, στις 2 Σεπτεμβρίου 2005, κατεβήκαμε από τα βουνά για να δώσουμε έναν αγώνα τον οποίο σήμερα συνεχίζουμε και τον οποίο έχουμε ονομάσει Απελευθέρωσης της Μητέρας Γης. Επειδή λέμε ότι οι άνθρωποι δεν θα είμαστε ελεύθεροι, όσο η Ούμα Κίουε είναι υποδουλωμένη και ότι όλα τα ζωντανά όντα είμαστε σκλάβοι, όσο δεν καταφέρνουμε η Μητέρα μας να επανακτήσει την ελευθερία της. Εκείνη την περίοδο, τον Σεπτέμβρη του 2005, κάναμε ένα λάθος τακτικής, όπως είπε και ένας απελευθερωτής. Διαπραγματευτήκαμε μια συμφωνία με την κυβέρνηση Ουρίμπε, λάθος που μας κόστισε μια καθυστέρηση εννέα χρόνων. Αλλά μετά αποφασίσαμε και πάλι να μπούμε στα κτήματα της αγροτοβιομηχανίας του ζαχαροκάλαμου τον Δεκέμβρη του 2014, δηλαδή σύντομα συμπληρώνουμε οκτώ χρόνια και μέσα σε αυτά τα οκτώ χρόνια η πιο παλιά και σταθερή δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής δεν κατάφερε να μας εκδιώξει από τα κτήματα, παρά τις περισσότερες από 400 απόπειρές της. Και ούτε πρόκειται να φύγουμε, έχουμε προχωρήσει τόσο στην επανάκτηση αυτών των εδαφών, που πλέον μετράμε 24 κτήματα σε διαδικασία απελευθέρωσης, δηλαδή 8.000 εκτάρια.

Με την είσοδό μας στα κτήματα κόβουμε το ζαχαροκάλαμο και στη θέση αυτού μεγαλώνουν τα τρόφιμα που σπέρνουμε, μεγαλώνει επίσης το βουνό, επειδή η Ούμα Κίουε πρέπει να ξεκουραστεί, μεγαλώνουν κότες, πάπιες, γουρουνάκια, ενώ έχουν αρχίσει να επιστρέφουν και τα άγρια ζώα: αποκαθιστούμε το δέρμα και το πρόσωπο της Μητέρας Γης. Αυτό είναι το όνειρό μας ή, εάν προτιμάτε, το σχέδιο ζωής μας. Και λείπουν πολλά ακόμα, μερικές φορές έρχεται ο λόγος του εισβολέα να μας δημιουργήσει σύγχυση αλλά μέσα από τις διαδικασίες της κοινότητας συζητάμε και γίνονται ξεκαθαρίσματα. Και άλλες φορές έρχονται τα μέσα ενημέρωσης της αγροτοβιομηχανίας και της εξουσίας στην Κολομβία και μας στιγματίζουν ως τρομοκράτες, τεμπέληδες, λένε ότι φρενάρουμε την ανάπτυξη και ότι είμαστε εισβολείς, το ίδιο που είπε και η τωρινή κυβέρνηση του Πέτρο και της Φράνσια. Τώρα διαδίδουν και το ψέμα ότι κλέβουμε τη γη των γειτόνων μας, των αφροκολομβιανών κοινοτήτων, που ζουν στριμωγμένες στα σύνορα των φυτειών του ζαχαροκάλαμου. Αυτό που μπορούμε να τους πούμε με κάθε βεβαιότητα, είναι ότι στους τίτλους ιδιοκτησίας των 24 κτημάτων που βρίσκονται σε διαδικασία απελευθέρωσης, φιγουράρουν τα ονόματα της Incauca, του μεγαλύτερου ιδιοκτήτη γης και άλλων γαιοκτημόνων, με λίγα λόγια, η γη αυτών των κοινοτήτων είναι επίσης νοικιασμένη στην Incauca και σε άλλους ομίλους επεξεργασίας του ζαχαροκάλαμου με σκοπό την παραγωγή βιοκαυσίμων.

Επιπλέον, ο δικαστικός μηχανισμός της κολομβιανής δημοκρατίας λέει ότι επειδή είμαστε τρομοκράτες, θα μας συλλάβουν σε μπλόκα ή με εντάλματα και θα μας πάνε στη φυλακή. Και τους παραστρατιωτικούς που έχει οργανώσει η αγροτοβιομηχανία του ζαχαροκάλαμου, λέει το κολομβιανό Κράτος ότι δεν έχει καταφέρει να τους εξαφανίσει, αλλά ότι θα το κάνει, αντί αυτού όμως, έφτασαν οι δυνάμεις ασφαλείας στα κτήματα που βρίσκονται σε διαδικασία απελευθέρωσης να μας πυροβολήσουν με όπλα μικρής και μεγάλης εμβέλειας, αλλά η δική μας εμβέλεια είναι ακόμα μεγαλύτερη, επειδή ήδη γνωρίζουμε πώς είναι οργανωμένοι και πώς λειτουργούν. Και οι αγροτοβιομήχανοι -η Incauca, η Asocaña, η Procaña- εδώ και επτά χρόνια μας στέλνουν προτάσεις διαπραγμάτευσης ή συνεργασίας κι εμείς τους απαντάμε πάντα ΟΧΙ, επειδή ένας αγώνας δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, επειδή για εκείνους συνεργάτες σημαίνει να βάλουμε εμείς τα φθηνότερα δυνατόν εργατικά χέρια και εκείνοι να βάλουν το κεφάλαιο, όχι κύριοι, δεν μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε αφεντικά, αγωνιζόμαστε για να μην υπάρχουν πλέον αφεντικά.

Και τώρα που ήρθε μια νέα κυβέρνηση και ένα νέο Κογκρέσο να ενδυναμώσει την πιο παλιά και σταθερή δημοκρατία της Λατινικής Αμερική, το Κογκρέσο μας λέει ότι μπορούμε να στείλουμε τις προτάσεις μας για το νόμο αγροτικής μεταρρύθμισης, «επειδή η απελευθέρωση της Μητέρας Γης είναι μια χειροπιαστή αγροτική μεταρρύθμιση». Δεν έχουμε απαντήσει ακόμα, αλλά ξέρουμε ότι, η αποκατάσταση της ισορροπίας της Ούμα Κίουε, της Μητέρας Γης, πηγαίνει πολύ πιο πέρα από μια αγροτική μεταρρύθμιση.

Και η τελευταία εξέλιξη, ήταν ότι η νέα κυβέρνηση του προέδρου Πέτρο και της αντιπροέδρου Φράνσια, μας είπε ότι είμαστε εισβολείς και ότι έχουμε 48 ώρες για να εγκαταλείψουμε αυτά τα εδάφη όπου αγωνιζόμαστε, σπέρνουμε, βόσκουμε τα ζώα μας, βλέπουμε το βουνό να αναπλάθεται και την άγρια ζωή να επιστρέφει και για τον λόγο αυτό γράφουμε αυτήν την επιστολή. Εφόσον λοιπόν συμπληρώθηκαν 48 ώρες, χθες, 2 Σεπτεμβρίου, το Κράτος μας επιτέθηκε με τον στρατό και τα ESMAD, δεν υπήρξε ούτε μισή ώρα διαλόγου, όπως είχε υποσχεθεί η νέα κυβέρνηση, τα τανκς μπήκαν ρίχνοντας δακρυγόνα. Αργότερα ο στρατός πυροβόλησε με όπλα μεγάλης εμβέλειας εναντίον των κοινοτήτων που απελευθερώνουμε τη Μητέρα Γη, ούτε τότε υπήρξε διάλογος. Πριν από 17 χρόνια, στις 2 Σεπτεμβρίου 2005, ήταν ο Ουρίμπε εκείνος που διέταξε τα ESMAD και τον στρατό να μας πυροβολήσουν. Αυτή η νέα κυβέρνηση είναι αριστερή, η κυβέρνηση του Ουρίμπε ήταν δεξιά. Μετά από οκτώ ώρες προσπαθειών να μας διώξουν από ένα από τα κτήματα σε διαδικασία απελευθέρωσης, τα ESMAD και ο στρατός της πιο παλιάς δημοκρατίας δεν τα κατάφεραν, οπότε, εδώ συνεχίζουμε και από εδώ απευθύνουμε αυτήν την επιστολή στον κόσμο.

Εμείς, η διαδικασία Απελευθέρωσης της Μητέρας Γης της Βόρειας Κάουκα, στέλνουμε το μήνυμα στο μεγάλο αφεντικό ότι ΟΧΙ, δεν θα εκκενώσουμε τα εδάφη, ότι εδώ θα παραμείνουμε, επειδή αυτό είναι το σπίτι μας όπου ζούμε και αγωνιζόμαστε. Αυτή είναι η επιστολή Νο ΙΙ, επειδή παλιότερα είχαμε γράψει μια επιστολή με τον ίδιο τίτλο, «αυτό είναι το σπίτι όπου ζούμε και αγωνιζόμαστε», εκείνη ήταν η Νο Ι. Τότε, το 2018, οι παραστρατιωτικοί μας είχαν δώσει τελεσίγραφο να εγκαταλείψουμε αυτήν τη γη, μόνο που το τελεσίγραφο των παραστρατιωτικών ήταν πιο λογικό, καθώς μας έδωσαν δύο μήνες. Όταν συμπληρώθηκαν οι δύο μήνες, είπαμε ΟΧΙ, ότι δεν μπορούσαμε να φύγουμε, επειδή αυτό είναι το σπίτι όπου ζούμε και αγωνιζόμαστε. Τώρα λοιπόν είναι το ΟΧΙ Νο ΙΙ και, παρά τα όσα περνάμε, το λέμε χωρίς να χάνουμε το χαμόγελό μας.

Σας λέμε επίσης ότι, ούτε ο Ουρίμπε, ούτε ο Σάντος, ούτε ο Ντούκε μας είπαν «έχετε 48 ώρες». Και σας λέμε επίσης, ότι δεν πρόκειται να φύγουμε επειδή εδώ σε αυτά τα υπό απελευθέρωση εδάφη, έχουν πέσει 12 σύντροφοι από το 2005, δολοφονημένοι από τις ιδιωτικές εταιρίες Incauca, Asocaña και Procaña, καθώς και από το κολομβιανό Κράτος. Εδώ έχουμε ριζώσει. Εδώ συνεχίζουμε, μέχρι να κάνει η κυβέρνηση τη μεταβίβαση των τίτλων ιδιοκτησίας στις ιθαγενικές αρχές μας, είτε μέσω της αγροτικής μεταρρύθμισης, είτε μέσω μιας πιο άμεσης οδού και αν δεν το κάνει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, εδώ θα παραμείνουμε.

Στο μεγάλο αφεντικό στέλνουμε επίσης το μήνυμα ότι θα μπούμε και σε άλλα κτήματα, επειδή ο αγώνας μας δεν ανακόπτεται. Χθες συμμετείχαμε σε μια μεγάλη δράση συμπαράστασης σε μια κοινότητα που απελευθερώνει ένα κτήμα, επειδή τα ESMAD τους παρενοχλούν με δακρυγόνα κάθε μέρα εδώ και μέρες, παρόλο που μας είχαν υποσχεθεί ότι τα ESMAD θα καταργούνταν, μετά ότι θα μεταρρυθμίζονταν και μετά ότι θα άλλαζαν στολή και αυτό πράγματι συνέβη, επειδή φόρεσαν αθλητική φανέλα για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, την ίδια στιγμή που εδώ μας έριχναν δακρυγόνα. Θα συνεχίσουμε τις δράσεις μας για να ριζώσουμε ακόμα περισσότερο σε αυτήν τη γη και για να έχει ο λόγος μας βάση, διαφορετικά, θα ήταν σαν μια προεκλογική υπόσχεση που υπογράφεται αλλά δεν τηρείται.

Τις κοινότητες που σε άλλες περιοχές της Κολομβίας δίνουν έναν άμεσο αγώνα για τη γη, τις καλούμε να μη βγουν από τα κτήματα, προσκαλούμε περισσότερες οικογένειες, περισσότερες κοινότητες στη Βόρεια Κάουκα, στην Κολομβία και στον κόσμο, να απελευθερώσουν περισσότερα κτήματα, να εγκατασταθούν και να χτίσουν ζωή και κοινότητα, όπως κάνουμε εμείς σε αυτά τα εδάφη και όπως κάνουν πολλά αγωνιζόμενα υποκείμενα που έχουν στιγματιστεί ως εισβολείς από τα μεγάλα αφεντικά της πατρίδας, επειδή κανένας αγώνας δεν κερδήθηκε με χάδια στα μάγουλα.

Επίσης, στέλνουμε στο μήνυμα στους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριές μας που βρίσκονται πλέον στην εξουσία συμμετέχοντας στο κολομβιανό Κράτος, να μην μπερδευτούν στον δρόμο. Επειδή εκείνοι και εκείνες έχουν βαδίσει μαζί μας στους αγώνες, αλλά τώρα βλέπουμε ότι ξεχνάνε από πού προέρχονται, κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε φτάνει στην κορυφή και δεν βλέπει ότι μετά την κορυφή έρχεται ο κατήφορος. Γι’ αυτό, τους στέλνουμε επίσης το μήνυμα ότι θα μπούμε και σε άλλα κτήματα όπου θα κάνουμε τελετουργικά και θα σπείρουμε τρόφιμα για να τα μοιραστούμε μαζί τους και θα τους ζητήσουμε, όταν λήξει το πέρασμά τους από το Κράτος, να συνεχίσουν να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μια μέρα έφτασαν εκεί με τις ψήφους εκατομμυρίων ατόμων που είδαν σε εκείνους και εκείνες μία ελπίδα.

Εδώ τελειώνει αυτή η επιστολή, αλλά ο λόγος μας έχει ακόμα μακρύ δρόμο. Τον λόγο μας θα τον γράψουμε στα κτήματα που απελευθερώνουμε, οι πράξεις είναι οι πρώτες μας λέξεις. Τα έγγραφα, οι επιστολές, τα βίντεο, το ραδιόφωνο, όλα αυτά είναι οι δεύτερες λέξεις, μας χρησιμεύουν για να πούμε στον κόσμο αυτό που κάνουμε, τον κίνδυνο που μας περιστοιχίζει και πώς θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε απέναντί του. Όπως ήδη έχουμε πει στην επιστολή «αυτό είναι το σπίτι όπου ζούμε και αγωνιζόμαστε Νο Ι», ο καλύτερος τρόπος για να μας στηρίξετε, είναι δυναμώνοντας τους δικούς σας αγώνες: θα είναι πολύ δύσκολο στον καπιταλισμό να εκκενώσει ή να τιμωρήσει με τον πέλεκυ του νόμου εκατοντάδες χιλιάδες αγώνες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Διαδικασία Απελευθέρωσης της Μητέρας Γης
Λαός Νάσα, Βόρεια Κάουκα, Κολομβίας
3 Σεπτεμβρίου 2022.