Ο κολομβιανός λαός πρέπει να κατανοήσει ότι η μειοψηφία που σήμερα κατέχει την εξουσία, δεν πρόκειται να μας την παραχωρήσει χωρίς να την υπερασπιστεί. Είναι αναγκαίο να θυμηθούμε πόσο σκληρός ήταν ο αγώνας ενάντια στους Ισπανούς των περασμένο αιώνα και πόσες αντιξοότητες χρειάστηκε να περάσουν οι επαναστάτες αυτής της εποχής.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένα καλό θερμόμετρο για να ξέρουμε εάν ένας άνθρωπος ή μία οργάνωση είναι επαναστάτες, συνίσταται στο να παρατηρήσουμε εάν η ολιγαρχία τους καταδιώκει ή όχι. Όσο περισσότερο επαναστάτες είναι, με κάθε βεβαιότητα, τόσο περισσότερο θα τους καταδιώξει. Τόσο οι ξένοι όσο και η ολιγαρχία ξέρουν να διακρίνουν πολύ καλά ποιος θέλει αληθινά να τους αρπάξει την εξουσία για να τη δώσει στο λαό και ποιος αναζητά μόνο πλεονεκτήματα προσωπικά ή άλλου είδους.

Η ολιγαρχία ξέρει έτσι ποιοι είναι οι πραγματικοί της εχθροί και αυτούς είναι που κυνηγάει με μανία. Γι’αυτό και ο Nariño (1), για παράδειγμα, ο οποίος πάλεψε με τα όπλα στο χέρι και ο οποίος δεν αναζητούσε μόνο πλεονεκτήματα για τους πλούσιους κρεολούς αλλά να βελτιώσει την τύχη όλου του λαού, έπρεπε να περάσει τόσα χρόνια στη φυλακή, αφού πολεμήθηκε όχι μόνο από τους Ισπανούς, αλλά επίσης από πολλούς «εθνοπατέρες» που ανήκαν στην τότε ολιγαρχία, από την οποία κατάγονται οι τωρινοί «εθνοπατέρες».

Γι’ αυτό η ολιγαρχία θα μας καταδιώκει κάθε μέρα με μεγαλύτερη αγριότητα. Μόλις συνειδητοποιήσει ότι πράγματι είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι τέλους στον αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας από το λαό, αυτή η μειοψηφία που δεν έχει διστάσει να ρίξει τη χώρα στη βία, να πουλήσει την κυριαρχία της στο εξωτερικό, να μετατρέψει τους στρατιώτες μας σε στρατό κατοχής της ίδιας του της πατρίδας, αυτή η μειοψηφία, της οποίας δεν έτρεμε το χέρι όταν έστελνε να δολοφονήσουν τους λαϊκούς ηγέτες, θα ρίξει ενάντια στο Ενιαίο Μέτωπο του Λαού (2) και ενάντια στις λαϊκές οργανώσεις όλο το βάρος του κατασταλτικού της μηχανισμού.

Αυτό δεν πρέπει ούτε να μας εκπλήσσει, ούτε να μας τρομάζει. Η ολιγαρχία έχει μία διπλή ηθική, η οποία χρησιμεύει, για παράδειγμα, για να καταδικάζει την επαναστατική βία, ενώ εκείνη δολοφονεί και φυλακίζει τους υπερασπιστές και τους εκπροσώπους της λαϊκής τάξης. Είναι η ίδια διπλή ηθική που έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες ενώ μιλάνε για ειρήνη, βομβαρδίζουν το Βιετνάμ και αποβιβάζονται στον Άγιο Δομίνικο (3). Γι’αυτό και συνεννοούνται τόσο καλά μεταξύ τους. Αλλά εμείς επειδή γνωρίζουμε ότι δε θα μπορέσουν ούτε να φυλακίσουν ολόκληρο το λαό, ούτε οι ένοπλοι κι οργανωμένοι αγρότες θα αφήσουν να τους πετάξουν στη θάλασσα, δεν τρομάζουμε με την καταστολή που εφαρμόζουν εναντίον μας.

Έχω ήδη πει ότι είναι ένα καθήκον των επαναστατών να μην αφήσουν να τους δολοφονήσουν. Ότι αν μας κυνηγάνε στις πόλεις, θα πάμε στα χωριά, όπου θα είμαστε επί ίσοις όροις με τους απεσταλμένους της ολιγαρχίας. Δυστυχώς, δεν μπορούν όλοι οι επαναστάτες να πάρουν αυτά τα ακραία μέτρα και πολλούς από αυτούς η κυβέρνηση της ολιγαρχίας θα τους πιάσει και ίσως φτάσει στο σημείο, όπως όλες οι τυραννικές κυβερνήσεις, ακόμα και να τους βασανίσει. Αλλά ακόμα και ο επαναστάτης που θα συλληφθεί, δεν παύει να αποτελεί ακριβώς για το λόγο αυτό, ένα πολύτιμο στοιχείο στον επαναστατικό αγώνα.

Από τη φυλακή, ο επαναστάτης πρέπει να δίνει στο λαό το παράδειγμα του θάρρους και της αποφασιστικότητας του, του φρονήματος, της θυσίας και της αφοσίωσης στην επανάσταση. Ο χρόνος του εκεί πρέπει να αξιοποιείται για να μελετά, για να προετοιμάζεται καλύτερα ώστε να κατανοήσει τη δικαιοσύνη των επαναστατικών ιδανικών, για να έχει ακόμα πιο καθαρό μυαλό την ημέρα που θα επανακτήσει την ελευθερία του. Επιπλέον, ο πολιτικός κρατούμενος πρέπει να αποδείξει στους φύλακες και στους άλλους κρατούμενους, ότι υπάρχει μία βαθιά διαφορά ανάμεσα σε αυτόν και σε έναν κοινό εγκληματία. Ο επαναστάτης πρέπει να απαιτήσει με τη συμπεριφορά του οι δεσμοφύλακες του να τον αντιμετωπίζουν σύμφωνα με την ιδιότητα του ως αγωνιστή για το λαό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκαρδιωτικό για τον εχθρό, από τη δική μας αξία, από τη δική μας ακεραιότητα. Αντί για ντροπή επειδή είναι κρατούμενος, ο επαναστάτης πρέπει να αισθάνεται περήφανος για το φόβο με τον οποίο τον βλέπει η ολιγαρχία, πρέπει να αισθάνεται περήφανος που «υφίσταται διώξεις από τη δικαιοσύνη».

Από την πλευρά της, η λαϊκή τάξη πρέπει να βλέπει στον επαναστάτη κρατούμενο μία επιπλέον ώθηση για να αγωνιστεί ενάντια στην ολιγαρχία. Πρέπει να βλέπει σε αυτόν έναν μαχητή της πρώτης γραμμής που αξίζει κάθε εκτίμηση και κάθε υποστήριξη. Πρέπει, επομένως, να του δίνει όλη την αλληλεγγύη του, μέσα από την απαίτηση να του επιστραφεί η ελευθερία του αλλά και με συγκεκριμένες πράξεις, όπως με το να του στέλνει πληροφορίες, τρόφιμα, χρήματα, σκεπάσματα, βιβλία, κλπ. Παρόλα αυτά, η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορούν οι λαϊκές οργανώσεις και ιδιαίτερα οι επαναστάτες, να δώσουν σε έναν κρατούμενο, είναι να ενισχύουν τον αγώνα του. Είναι αναγκαίο ο σύντροφος μας που στερείται της ελευθερίας του να ξέρει ότι, όσο εκείνος είναι πίσω από τα κάγκελα, χιλιάδες άντρες και γυναίκες αγωνίζονται για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, αγωνίζονται για να του επιστρέψουν την ελευθερία του. Ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί το να υπάρχουν κρατούμενοι από το λαό, είναι να καταλάβει ο λαός την εξουσία.

Δεν πειράζει, λοιπόν, που η ολιγαρχία θέλει να φοβίσει τους επαναστάτες. Δεν πειράζει που παραιτείται από τις «δημοκρατικές» της αρχές και παραδίδει όλη τη δικαστική εξουσία στους στρατιωτικούς για να νίψει τας χείρας της και να υποχρεώσει το στρατό να αμαρτήσει ξανά μπροστά στα μάτια του λαού, καταδικάζοντας σε προφορικά συμβούλια πολέμου τους επαναστάτες. Ίσως οι ίδιοι οι στρατιωτικοί φτάσουν κάποια μέρα στο σημείο να συνειδητοποιήσουν την υποκρισία και τη φαρισαϊκή συμπεριφορά των 24 εκατομμυριούχων οικογενειών της χώρας μας και των αδίστακτων πολιτικών που χρησιμεύουν ως φερέφωνα τους.

Από την πλευρά μας, τίποτα δε θα μας κάνει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας για να οργανώσουμε το λαό και να πορευτούμε μαζί του μέχρι την κατάληψη της εξουσίας, με κάθε κόστος. Και το λέμε, επειδή ξέρουμε ότι είναι μία απόφαση των πλειοψηφιών, χωρίς τη στήριξη και τη συμμετοχή των οποίων, ούτε η φυλακή, ούτε οι αντιξοότητες του αγώνα θα είχαν νόημα και ελπίδα.

…………………………..

(1) Ο Antonio Nariño (1765-1823) ήταν ένας από τους ηγέτες των πρώτων απελευθερωτικών αγώνων σε πολλές από τις επαρχίες της Νέας Γρανάδα, Αντιβασίλειο που αποτελούσαν Βενεζουέλα, Κολομβία, Εκουαδόρ και Παναμάς.

(2) Πολιτικό κίνημα το οποίο σύστησε ο ίδιος ο Καμίλο, με στόχο να αποτελέσει μια πλατιά συμμαχία αγροτών, εργατών και φοιτητών. Βασικές αιχμές του Frente Unido ήταν ο αντι-ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του, η εναντίωση στην παραδοσιακή ολιγαρχία γύρω από το Συντηρητικό και το Φιλελεύθερο Κόμμα, η αποχή από τις εκλογές και το αίτημα για αναδιανομή της γης.

(3) Αναφέρεται στην εισβολή στρατιωτικών δυνάμεων των Η.Π.Α. στη Δομινικανή Δημοκρατία, γνωστή και ως Επιχείρηση Power Pack.

Για τον Καμίλο Τόρρες δείτε και αυτό το σύντομο βίντεο.